ان ایی. لوکاس در موسیقی هزارساله استدلال می‌کند که موسیقی ایرانی نه میراثی باستانی، بلکه پدیده‌ای مدرن است و پیوندی ناگسستنی با تلقیات متغیر از تاریخ ملی ایران داشته است. لوکاس به جای در نظر گرفتن یک تاریخ یگانه برای موسیقی ایرانی، دگرسانی و گسست فرهنگی را در گذر زمان نشان می‌دهد و از دو تلقی متفاوت از خلق موسیقی، در نسبت با هنجارهای موسیقاییِ پیشامدرن (نظام دوازده مقام) و مدرن (نظام ردیف دستگاهی)، پرده برمی‌دارد. این کتاب، که بازنویسی مهمی از تاریخ موسیقی ایرانی ارائه می‌دهد، نخستین اثری است که برداشت‌های موجود از تاریخ موسیقی خاورمیانه را با درک کنونی از تاریخ سیاسی این منطقه همسو می‌سازد. به گفته‌ی جیمز گلوین، تاریخ‌نگار برجسته‌ی خاورمیانه، لوکاس تاریخ متعارف موسیقی ایرانی را زیر و زبر می‌کند و در این بازاندیشی، به دقیق‌ترین معنای کلمه، به‌درستی نشان می‌دهد که این تاریخ نه ماجرای بقای یک سنت باستانی، بلکه سرگذشت اختراع و ابداع است. ان ایی. لوکاس دانشیار رشته‌ی قوم‌موسیقی‌شناسی در گروه موسیقی کالج بوستون است که در آن‌جا در برنامه‌ی تدریس تمدن‌ها و جوامع اسلامی نیز مشارکت دارد. او را بابت فعالیت‌هایش در زمینه‌ی تاریخ‌نگاری موسیقی خاورمیانه می‌شناسند.