تنت را دریاب در عصری که ماده به نهایت اصالت خویش می‌رود که نزدیک شود. اگرنه که نقش‌ونگارهای خیالی، تنت را می‌دزدند و تو می‌شوی خیالی پوشیده در تاروپود نقاشی‌ها. بسان آشوبگرهای بی‌بدن، مشتت رها می‌شود در خلأ و خشم تو رنگ پوکی به خود می‌گیرد. رهایی از میان لمسِ ذره ذرۀ دست‌های خواهش‌گر تو می‌گذرد. حس باید کرد این تن و گوشت و استخوان‌ها را به‌تمامی، نه‌فقط با حسی که ساخته‌وپرداختۀ ذهنی پر از تصاویر خیالین است که با تمامی خویشتن خود، به‌ تمامی اتم‌هایت، با چشم‌های مسلح به زورمندی‌ات دریابی‌شان. که هستی‌مندی را کی‌یرکگور بدون شورمندی محال می‌دانست.